Our RPG organisation forum!

Podczas gdy ustawiłeś się z - solidną twoim zdaniem - deską i stanąłeś za drewnianymi drzwiami, dźwięki nadchodzącego człowieka stały się coraz głośniejsze. Gdy tak zastygłeś przy ścianie dostrzegłeś jednak jeszcze jeden szczegół otaczającego cię pomieszczenia, który wcześniej umknął twojej uwadze - jest to leżący na podłodze zwykły talerz z połówką chleba i kawałkiem sera. Między tym dostrzegasz nawet kilka jajek.  Adrenalina w twoim osłabionym ciele od samego początku skoczyła w górę - przynajmniej przestałeś odczuwać głód.

Nieznajomy dochodząc do drzwi z twojego pokoju zatrzymuje się na chwilę, jakby zastanawiając się - po czym, nabrawszy nieco mocniej powietrza uchyla drzwi, które zwyczajnie ustępują z krótkim stęknięciem nienaoliwionych zawiasów i robi krok w stronę wnętrza pokoju.

Niestety, drzwi i jedyne w tym pomieszczeniu okienko są po przeciwnych stronach - światło pada dokładnie na twoją twarz, sprawiając, że ciężko ci zidentyfikować nieznajomego. Wybija cię to nieco z równowagi, przybysz zaś szybko odskakuje w tył, przewracając przy okazji leżący na ziemi talerz i odwraca się w twoim kierunku.

- Czapla, przez ciebie zniszczyłem jedzenie - mówi nieco podnieconym i pretensjonalnym głosem.

- Skąd ja się tu wziąłem?! - Rzucił. Dostrzegasz, że jest to znajomy z ZWZ, którego imienia nie pamiętasz. W ogóle rzadko go widywałeś na mieszkaniu w Żoliborzu gdzie spotykaliście się jeszcze  przed wsypą.

- To ty tu wczoraj wpadłeś jak potępieniec. W ogóle, naprawdę jestem pod wrażeniem, że przelazłeś przez ten dywan w ścianie sąsiedniej kamienicy, pamiętasz coś z tego? - Mówiąc to podnosi z ziemi jedzenie i strzepuje z niego kurz. - Gonili cię, co? - Podaje ci go - Zjedz to, bo nie mam więcej. Od czasu wsypy minął już prawie tydzień, a ty wyglądasz jak 7 nieszczęść. Przynajmniej nie wpadłeś jak reszta. Centrala - w której się na szczęście nie znajdowałeś - kazała nam wszystkim was ratować, żebyście nie podzielili losu reszty nieszczęśników. A ty sam wpadłeś do mnie! Nawet trafiłeś akurat do mojej piwnicy - Mówiąc to uśmiecha się serdecznie.

- Dobrze, że usłyszałem hałas - od razu wpadłem tutaj do piwnicy i dostrzegłem ciebie. Zdążyłem na szczęście ten piekielny dywan poprawić tak, żeby nikt się nie zorientował. Do pioruna jak ty go znalazłeś? - W tym czasie wziąłeś się do pałaszowania podarowanego ci śniadania. Twój interlokutor dostrzegł to, więc kontynuował dalej - Musimy ci wyrobić nowe dokumenty, żebyś mógł wrócić do względnej normalności, ale pracujemy nad tym. - Spojrzał przy tym w bok - Dostaniesz je może za dwa, trzy dni najprędzej, tak więc do tego czasu będziesz niestety skazany na siedzenie tutaj. - W tym momencie spojrzał na ciebie - Potrzebujesz czegoś? Postaram się coś ci załatwić, w miarę możliwości oczywiście.

- Sami musieliśmy się pozbierać przez ten tydzień. Na szczęście Niemcy złapali jedynie ludzi z twojej komórki, na Żoliborzu. Nie chciałbym nawet myśleć co by się stało gdyby to była gorsza wpadka. - Mówi spoglądając przez okienko w piwnicy. Zadziera przy tym głowę do góry. Nastała krótka chwila. Nagle odwraca się do ciebie i kontynuuje - Jak chcesz się nazywać?

Ubrany jesteś w długie brązowe spodnie i płócienną koszulę. Wszystko znoszone i brudne. Lato nie jest zbyt ciepłe, a przynajmniej fala upałów z czerwca już minęła. Czujesz się w tej zimnej piwnicy źle i próbujesz zagrzać ciało w pierwszych silnych promieniach słonecznych od przeszło dwóch tygodni.

- Hmm... - zastanawia się przez dłuższą chwilę - to może... Grzegorz Brzęczyszczykiewicz? Ja jestem Franciszek - podaje ci dłoń